මහ පාන්දර අහංකාර නගරේ

                                                   දවල් වරුව කියන්නේ බොහොම කලබල කාලයක්. එකම විදිහට උදේ එලාම් එක වදිද්දි ඒක වහලා ඊලඟ එලාම් දෙක තුන වදිද්දි නැඟිටලා වැඩට යනවා. හවසට වැඩ ඉවර වෙලා ගෙදර ඇවිත් රෑටයි උදේටයි දවල්ටයි කෑම ලැහැස්ති කරනවා. එහෙම නැත්නම් අත්‍යාවශ්‍යම වැඩකට එලියට යනවා ඇරෙන්ඩ පිටරට ජීවිතේ ඒකාකාරියි. ඒත් සමහර කාලවල අපිටත් එක එක විදිහේ පිස්සු තියෙනවා. මම රට ආපු අළුත ලංකාවේ ටෙලි නාට්‍ය බලන්ඩ හරිම ආසාවෙන් උන්නේ. දැනටම ඒ දවස්වල පිටපත් කරගත්තු ටෙලි නාට්‍ය පනහක් විතර තියෙනවා. පහු වෙද්දි වැඩ වැඩිවෙනකොට ඒකත් ඉබේටම නැවතිලා ගියා.
                                                   පෙරේදා මගේ යාළුවෙක් මට දුන්නා ලංකාවේ පරණ වුණු ඒත් අපිට අළුත් ටෙලි නාට්‍ය දෙකක්. මට තියෙන ලොකුම ලෙඩක් තමයි පොතක් කියවන්ඩ පටන් ගත්තත් කතාවක් බලන්ඩ පටන් ගත්තත් නිදි වරාගෙන හරි ඒක පුළුවන් විදිහට ඉවර කරන එක. දැනුත් මේ නාට්‍ය බලලා ඉවර වුණු වෙලාවේ තමයි මට හිතුනේ පොඩි සටහනක් දාලා යන්ඩ ඕනා කියලා. ඇත්තමට එක පැත්තකින් ලංකාවේ ඉන්න අයට වඩා අපි වාසනාවන්තයි. ලංකාවේ හිටියානං සතියකට එක කොටස ගානේ මාස ගානක් බලනවානේ. එතකොට මුල හරියේ රසවින්දනය අග වෙනකොට නැතිවෙනවා. අපිට නං මුළු ටෙලි නාට්‍යම එකතු කරලා DVD ගණනාවක් හම්බවෙනවා. වෙලාව තියෙනවානම් එක හුස්මට බලලා ඉවර කෙරුවහැකි. (මේ මං වගේ). ලංකාවේ අහුවුණොත් දඩත් ගෙවලා හිරෙත් යන්ඩ වෙනවනේ.
                                                   අද බලපු කතාව නං අහංකාර නගරේ කියලා ලස්සන කතාවක්. කට්ටිය බලලා තියෙනවද දන්නෙත් නැහැ. දෙමව්පියන්ගේ වැරදි තීරණ හින්ඳා දෙකඩ වෙන්ඩ ගිය පුංචි කැදැල්ලක්, කරුණු කාරණා තේරුම් ගැනීමේ හැකියාව මත බේරුණු විදිහ තමයි කතාවේ තියෙන්නේ. මට හිතෙන විදිහට නම් දරුවන්ව කසාද බන්දලා දුන්නට පස්සේ දෙමව්පියන් දරුවන්ගේ තීරණ එයාලටම ගන්ඩ ඉඩ ඇරලා හිටියොත් ඒ පොඩි පවුල් වලට වෙන බලපෑම අඩුවෙයි කියන පණිවිඩය තමයි කතාවෙන් අපිට ඉගෙන ගන්ඩ තියෙන්නේ.
                                                   නොබලපු කෙනෙක් ඉන්නවා නම් හොයාගෙන රෑ එළිවෙනකල් නිදි වරන් බැළුවත් පාඩුවක් වෙන්නේ නැති කතාවක්....

හෙට (සමාවෙන්ඩ... අද හවසට) දාන්ඩ තියලා පෝස්ට් එකක් හැදුවා. ගැලපෙන පොටෝ එකක් තමයි ප්‍රස්නේ.... හවස් වෙලා බලමුකෝ...)