කුණාටුව......

                                      ලියන්ඩ නම් ගොඩක් දේවල් හිතේ තියෙනවා. ඒත් ඒ දේවල් හරියකට ගලපගන්ඩ තරම් හිත නිරවුල් නැහැ. වැඩ රාජකාරී අතරේ අමතර සමාජ සේවා වැඩ, පල්ලියේ වැඩ, වගේ දෙවල් හින්දා හැම වෙලාවෙම නොසන්සුන්වයි ඉන්ඩ වෙලා තියෙන්නේ.

                                      ඒ අතරේ පහුගිය සුමානේ පල්ලියේ දේශනාවට අහපු කතාවක් මගේ හිතට වැදුනා. කතාව නම් කෙටියි. ඒත් බොහොම ගැඹුරු අදහසක් තියෙන්නේ. මෙන්න මේකයි කතාව.

                              

                                      එක දවසක් තාත්තා කෙනෙකුයි දුවෙකුයි වාහනයකින් ගමනක් යමින් හිටියා. දුව තමයි වාහනය පැදෙව්වේ. තාත්තා අනෙක් පැත්තෙන් ඉඳගෙන දුවත් එක්ක කතා බහ කරමින් ගමන් කළා. ඔවුන් මෙහෙම යමින් ඉන්නකොට හිටි හැටියේම වැස්සක් ඇද ‍හැලෙන්ඩ පටන් ගත්තා. තරමක් ඈතට පාර පේනවා. ඒත් දුවට වාහනය පදවන්න බයක් වගේ දැණුනා. දුව තාත්තට කතා කරලා ඇහුවා “තාත්තේ වැස්ස පායනකල් අපි වාහනය නතර කරමුද?” කියලා. තාත්තා කිව්වා “ඕනේ නැහැ. ඉස්සරහටම යං” කියලා.

                                      මෙහෙම තව ටිකක් යද්දි මේ වැස්ස මහා කුණාටුවක් බවට හැරුණා. දැන් වාහනය පදවන්න තවත් අමාරුයි. පාර වැඩිය දුරකට පේන්නේ නැහැ. සමහර වාහන නතර කරලා. දුව ආයෙමත් තාත්තාගෙන් ඇහුවා “තාත්තේ පාර පේනවා අඩුයි. අපි වාහනය නතර කරමුද..?” කියලා. ඒත් තාත්තාගේ පිළිතුර වුණේ “නවත්තන්න එපා. ඉස්සරහටම යන්න” කියලයි. දැන් මේ මහා කුණාටුව හොඳටම වැඩියි. වාහනේ තියෙන මායිමෙන් එහාට කිසිම දෙයක් පෙන්නේ නැහැ. අනිත් වාහන ඔක්කොම නතර කරලා. දැන් දුවට වාහනය පදවන එක හොඳටම අමාරුයි.

                                      දුව ආයෙම සැරයක් තාත්තාගෙන් ඇහුවා “තාත්තේ මට පාර කොහොමටවත් පෙන්නේ නැහැ. අනේ අපි කුණාටුව අඩු වෙනකල් වාහනය නතර කරලා ඉමු” කියලා. ඒත් තාත්තාගේ පිළිතුරේ කිසිම වෙනසක් වුණේ නැහැ. එකම පිළිතුර “නවත්තන්න එපා. ඔය විදිහටම පදවන් යමු” කියන එකයි. තාත්තාගේ කීමට පිටින් යන්න බැරි හින්දා දුව අමාරුවෙන් වාහනය පදවන් ඉදිරියටම ගියා. මෙහෙම සෑහෙන දුරක් ගියහම ඔවුන්ට පුළුවන් වුණා. කුණාටුව තිබුණු ප්‍රදේශය පහු කරන්ඩ. මෙන්න එතකොට තාත්තා කියනවා “දුවේ... දැන් වාහනය නතර කරන්න...” කියලා.

                                      දුව පුදුමයෙනුත් පුදුමයට පත් වුණා. අර වගේ අමාරු කුණාටුව මැද්දේ වාහනය නතර කරන්න එපා කියපු  තාත්තා කුණාටුව පහු වුණාට පස්සේ වාහනය නතර කරන්න කියපු එක ඇයට ඇත්තටම ප්‍රශ්නයක් වුණා. “තාත්තේ..... දැන් කුණාටුව ඉවරයි. මට දැන් වාහනේ පදවන්න අමාරු නැහැ. අපි නතර කරන්න ඕනේ නැහැ. අපි යමු...” කියලා. ඒත් තාත්තා කිව්වා “නැහැ දුව .. දැන් වාහනය නතර කරන්න. නතර කරලා එළියට බහින්න” කියලා.

                                      දුව තාත්තට කීකරු වුණා. තාත්තත් වාහනයෙන් බැහැලා දුව ලඟට ආවා. ඇවිත් ඔවුන් පහුකරන් ආපු පැත්ත ආපහු පෙන්නුවා. පෙන්නලා ඇහුවා “දුවේ ඔයාට මොනවද පේන්නේ...?” කියලා. “තාත්තේ මට පේ‍න්නේ අපි පහුකරපු කුණාටුව විතරයි....” කියලා දුව උත්තර දුන්නා.

                                      “ඇත්ත දුවේ. ඔයාට පෙන්නේ ඒ කුණාටුව විතරයි. ඒත් ඒ කුණාටුව මැද්දේ ආපු වාහන එකක්වත් ඔයාට පේනවද..?” තාත්තාගේ ප්‍රශ්නයට දුවගේ පිළිතුර වුණේ “නැහැ” කියන එකයි.

                                      “දුවේ, ඔයා ඒ කුණාටුව මැද්දේ වාහනේ නතර කළා නම් තාමත් ඔයා අනිත් අය වගේම ඒ මැද අතරමං වෙලා. ඒත් ඔයා ඒ කුණාටුවට මුහුණ දීලා ඒක ජයගත්ත හින්දා  තවදුරටත් ඒකෙන් ඔයාව කරදරයක් වෙන්නේ නැහැ.”

                                      තාත්තාගේ පිළිතුර හින්දා දුව ජීවිතයට අළුත් පාඩමක් ඉගෙන ගත්තා.

අතේ තරම

                                       අද ඔයගොල්ලො හැමෝටම දෙන්ඩ යන්නේ තවත් පුංචිම පුංචි කතාවක්. මේ දේ තම තමන්ගේ ජීවිත වලට සම්බන්ධ කරගන්න පුළුවන් කොහොමද කියලා ඔයගොල්ලෝම තීරණය කරන්න.

                                       එක්තරා රටක එක්තරා ප්‍රදේශයක (කතාව ලියන්නේ සිංහලෙන් හින්දා ලංකාවේ වෙන්න ඇති) එක්තරා පෙර පාසල් යන ළමයෙක් හිටියා. අපි මේ ළමයට ‘බිංදු’ කියලා තාවකාලික නමක් දාමු. බිංදු ගතිගුණ අතින් හරිම හොඳ ළමයෙක්. ටිකක් විතර ලජ්ජාශීලී විදිහට හිටපු ළමයෙක්. හැබැයි ඒ වගේම හොඳ නුවණක් තිබුණු ළමයෙක් (මං වගේම).

                                       දවසක් බිංදු එයාගේ අම්මා එක්ක ගමනක් ගියා. ඒ තමයි අම්මගේ හොඳම යෙහෙලියව මුණගැහෙන්ඩ. මේ දෙන්නා මුණගැහිලා ආගිය තොරතුරු, ඕපදූප එහෙම කතා කර කර හිටියා. අම්මාගේ යෙහෙලියට මේ හුරුබුහුටි අහිංසක බිංදු ගැන ගොඩාක් ආදරේ හිතුණා. මොකද කිසි දැඟලිල්ලක් නැති දරුවනේ. මේ යෙහෙලියට තිබුණා ලොකු රසකැවිලි කඩයක්. ඒකෙ ටොෆි චොකලට් එහෙමත් තිබුණා. ඉතින් මෙයාට හිතුණා බිංදුට මොනව හරි දෙන්න ඕන කියලා. එහෙම හිතලා ටොෆි චොකලට් තියෙන තැනට ගිහිල්ලා කිව්වා “පුතේ මේවායෙන් ඔයාට ඕන දෙයක් ගන්ඩ” කියලා. ඒත් බිංදු කිසි දෙයක් ගත්තේ නැහැ. යාලුවා හිතුවා මේ දරුවා ලජ්ජාව හින්දා ගන්නේ නැහැ කියලා. ඒ හින්දා ආයෙම කිව්වා. “ලජ්ජා වෙන්ඩ එපා පුතේ. ඔයා ආස දෙයක් අරගන්ඩ” කියලා.

                                       බිංදු අම්මා දිහා බැළුවා.  අම්මත් හිනා වෙලා කිව්වා “පුතේ ඇන්ටි ඔයාට ගොඩක් ආදරෙයිනේ. පුතා ඕන දෙයක් ගන්ඩ” කියලා. ඒත් බිංදු කිසිම හැල හොල්මනක් නැතිව උන්නා. යාළුවාට හිතුණා හරිම හොඳ ළමයෙක් කියලා. එහෙම හිතලා එයාගේ අත් දෙකෙන් ලොකු ටොෆී අහුරකුයි ලොකු චොකලට් එකකුයි අරන් බින්දුට දුන්නා. එතකොට බිංදු හිනාවෙලා ඒක අරගත්තා. හැබැයි ඒවා ඔක්කොම බිංදුට අතට ගන්ඩ බැරි තරම්. ඒක හින්දා ඒ ටික අරගන්ඩ වුණේ බිංදුගේ අම්මට. කොහොමෙන් හරි යාළුවාට සමු දීලා බිංදුයි අම්මයි ආයෙම ගෙදර ආවා.

                                       එන ගමන් නිකමට වගේ අම්මා බිංදුගේ අම්මා බිංදුගෙන් ඇහුවා “ඇයි පුතේ ඒ ඇන්ටි ඔච්චර කියලත් ඔයා මුකුත් අරගත්තේ නැත්තේ” කියලා. බිංදු දුන්නේ බොහොම අහිංසක උත්තරයක්.

                                       “අම්මේ.. මං ඒකට අත දාලා මොනව හරි ගත්තනං මට හම්බවෙන්නේ මගේ අතට අල්ලන්න පුළුවන් තරම විතරනේ. එතකොට මට හම්බවෙන්නේ චුට්ටයි. ඒත් ඒ ඇන්ටිම අරන් දෙනකොට ඇන්ටිගේ අත් ගොඩක් ලොකු හින්දා මට ගොඩක් හම්බවුණා”

ප.ලි / අපේ කට්ටයත් මේ වගේද දන්නේ නැහැ......

කරන පින් මිස, මරණින් මතු ගෙන යාමට දෙයක් නොමැත....

මේක මට මගේ මිතුරෙකු එවා තිබූ විද්‍යුත් ලිපියකින් පිටපත් කළ එකක්....ඇත්තටම මම නම් මේ දේ ගැන කිසිම දෙයක් දන්නේ නැහැ. මම බෞද්ධයෙක් නොවුණත් මෙහෙම දෙයක් දැක්කහම යම් දෙයක් කිරීම මගේ යුතුකමක් කියලා හිතුණා. ඒ හින්දා මම මගේ ‍බ්ලොගය ප්‍රයෝජනයට අරගෙන මේ ගැන පුළුවන් අයට දැනුම් දෙන්න උත්සහා කරනවා. ලංකාවෙන් පිට ඉන්න හින්දා හරි විස්තරයක් හොයාගන්න අමාරුයි. ඒ හින්දා ලංකාවේ ඉන්න අපේ සහෝදර සහෝදරියෝ මේ සම්බන්ධයෙන් හොයලා බලලා වීමට අවශය කුමක්ද කියලා අවශ්‍ය නම් ජාලේ අයව දැනුවත් කරයි කියලා හිතනවා. 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Dear All, 

Please spread the word among all the religious people (may it be a Buddhist or non Buddhist ) whom you may think be able to give some kind of a donation to support the noble service done by the head priest of this temple. 

May the blessings of the noble triple gem with you! Thank U 

May you be well and happy, Ven. Bodhicitta.  Dear friends,  Two weeks I visited a 150 year old temple in a village named Wallawe in Polgahawela. The chief incumbant of this temple is Ven. Amilasiri who is doing a noble, unique service to the sasana in silence. He is accomadating 12 old debilitated destitute priests who have been abandoned as there is no one to care for them in their old age.Ven Amilasiri gets very little help from the village due to poverty, and he depends on the occasional donations he gets.  The very ill priests are housed in a separate building. The beds in this building  are in a very dilapidated condition.  The matresses are all very dirty and some dont even have bed sheets. Some priests cannot walk to the toilets and urinate on the bed it self .  In addition there are 23 samanera monks. All of whom are children who have been abandoned by their parents for various reasons. When they reach the correct age they are sent to pirivenas for their education'  Ven. Amilasiri has been attending to washing and cleaning the sick priests and their soiled clothes personally. He never allowed the young samaneras to get involved lest they get disgusted of the monastic life. He wakes up at 3am to cooks all by them the dane for the rest of the priests After visiting and seeing the challenging work done by Ven. Amilasiri we as buddhists realised that we need to support him to carry on with his noble work.  On inquiring we learnt that he needs to cook 8 kgs of rice per day . On sundays he goes on pindapathe with 3 other samanera monks and collects the rations for the.  So let us get together to help Ven. Amilasiri to do this noble work. If you wish to visit his temple it is situated in a village called Wallawe which is 4 1/2 km from Polgahawela junction on kurunegala road. There are 2 approaches one is a road on the right side after the 18th km post soon after you pass the petrol filling station and a bridge. The other is after the 19th km post, the first turn to the right If you take the first turn always keep to the right, and if you take the 2nd turn always keep to the left. You drive about 2 1/2 km down to come to the name board Sri Bodhirukkarama temple on the right. Turn here and drive down the path which ends in the temple.  Some useful items to take if you visit would be, Rice Dhal milk powder tea sugar bedsheets, mackintoshes books for the samaner monks. etc.  If you need further information please contact me on 0718436954, Residence 0112864519, surgery 0112873160 or Ven. Amilasiri on 0779853518 or 0716269713  Some pictures are attached.  With metta,   Shriyani.

ඇණ කැළල....

අද මං මේ දාන කතාවේ ඉන්න චරිත කවුද කියලා නම් හරියටම දන්නේ නැහැ. ඒත් මේක මම අහලා තියෙන මට හිතට දැණුනු කතාවක්....

එක්තරා දරුවෙක් හිටියා නිතරම කේන්තියෙන් ජීවිතේ ගත කරන. හැම මොහොතෙම මොකක් හෝ දේකට තරහා අරගත්ත ගමන්මයි ඔහු ජීවත් වුණේ.
ඒ තරහා නිසාම හැම මොහොතෙම කාට හෝ යමක් කියවා හිත රිද්දීමට ඔහු පෙළඹිලා තිබුණා.
මෙයින් දරුවාට හා සමාජයට වෙන ගැටළුව ගැන හිතලා මේ දරුවාගේ තාත්තා කළ යුතු පිළියම මොකක්ද කියලා කල්පනා කළා.

මෙහෙම හිතපු දරුවාගේ තාත්තා මේ දරුවාට දුන්නා ඇණ පිරුණු මල්ලකුයි මිටියකුයි....
දීලා කිව්වා... "මගේ පුතේ.. පුතාට කේන්ති යන හැම වෙලාවකම, එහෙම නැත්නම් පුතා කාට හෝ බැනපු.. හිත රිදෙන යමක් කියපු හැම වෙලාවකම මේ මල්ලෙන් එක ඇණයක් අරගෙන ගිහින් ගේ ඉස්සරහ තියෙන වැට දිගට තදට ගහන්න" කියලා...
හැබැයි ඒ තරහා යන හැම වාරයකම වරින් වර ඇණය බැගින් අරන් ගිහින් ගහලා එන්න ඕනේ...
ඉතින් පුතා මේ දේට එකඟ වුණා.
පළවෙනි දවස අවසානයේ මේ දරුවා ඇණ 37 ක් ගහලා තිබුණා..
ඇත්තටම එයාට හිතුණා මේ කරන වැඩේ හරිම කරදරයක් කියලා. ඒත් තාත්තා කියපු නිසා කරන්නත් වෙනවා.

හැබැයි ඊලඟ සති දෙක තුන වෙනකොට මේ ගහන ඇණ පුමාණය ක්‍රම ක්‍රමයෙන් අඩුවෙන්න පටන් ගත්තා. එයට හේතුව වුණේ 'මේ කරදරකාරී ඇණ ගැහිල්ල කරනවාට වඩා තමන්ගේ කේන්තිය පාලනය කරගන්න එක වඩාත්ම ලේසියි' කියලා මේ දරුවාට තේරුම් ගිය හින්දයි.
මෙහෙම කාලයක් යද්දී වැටට එක ඇණයක් වත් නොගැසිය යුතු දිනයක් උදා වුණා.
ඒ කියන්නේ මේ දරුවා ‍තමන්ගේ ජීවිතේ කේන්ති නොගෙන, කිසි කෙනෙකුට හිත නොරිදෙන සේ කතා කිරීමට පුරුදු වෙලා තිබුණු හින්දයි.
එදා මේ දරුවාට බොහොම සන්තෝසයි. මේ දේ දැක්ක තාත්තා මේ දරුවාට කිවුවා.....
"මගෙ හොඳ පුතා. දැන් ඔබ මේ වගේ කේන්ති නොගෙන ගෙවන හැම දවසකදිම වැටට ගහලා තියෙන එක ඇණය ගානේ ගලවන්න."
‍පුතා මේ අදහසටත් එකඟ වුණා.

මේ විදිහට ඇණ ගලවමින් ගිහිල්ලා අන්තිම ඇණයත් ගැලවූ දවසත් උදා වුණා....
එවිට මේ තාත්තා දරුවගේ අතින් අල්ලගෙන එක්කන් ගිහින් ඔහු ඇණ ගැලවූ තැන් පෙන්වා මෙසේ කීවා...
"පුතේ ඔයා බොහොම හොඳ වැඩක් කළේ මේ ඔක්කොම ඇණ ටික ගලවා ඉවත් කරපු එක. හැබැයි ඔයා මේ ඇණ ගලවාපු තැන් වල තියෙන කැලැල් නම් තවම එහෙමම තියෙනවා.",

පුතා හොඳින් ඒ දෙස බැළුවා... තාත්තා මෙය තවත් පැහැදිලි කළා.....
"පුතේ ඔයාට පුළුවන් කාට හෝ තුවාල වෙන්න පිහියකින් අනින්න. ඒ තුවාලේ කවදා හෝ හොඳ වෙයි. ඒත් කවදාවත් ඒ තුවාල කැලල නම් නැතිවන්නේ නැහැ."
"කෙනෙක් පාවිච්චි කරන නරක වචනත් ඒ පිහි පහර තරම්ම දරුණුයි....."
"ඔයා කාට හෝ බැණලා.... නරක වචන පාවිච්චි කරලා.... පස්සේ  සමාව ගත්තත් ඒකෙන් ප්‍රතිඵලයක් නැහැ. ගහපු ඇණ ගැලෙව්වත් මේ වැටේ ඉතිරි වුණ ඇණ කැලැල් වගේ.... කියපු දේවල් වලට සමාව ගත්තට ඒකෙන් ඒ කෙනාගේ පෑරුණු හිතේ කැලැල යවන්ඩ කවදාවත් බැහැ."

එදා ඒ දරුවා තේරුම් ගත්තා තමන් කේන්ති අරන් තමන් කියූ වචන අනිත් අයගේ සිතට කොච්චර තදින් බලපානවද කියලා.
------------------------------------------------------------------------------------------------

මේ දේ ඔබට හරියටම තේරුණේ නැත්නම් කවුරු හෝ කෙනෙකුට කියන්න ඔබ කළ හෝ නොකළ වරදකට, ඔබේ හිත රිදෙන්න යමක් කියලා පසුව සමාව ඉල්ලන්න කියලා.....
එතකොට ඔබටත් තේරෙයි මේ කතාවේ නියම තේරුම.....

(මේ කතාවේ නිර්මාතෘ කවුද කියලා දන්නේ නැහැ. මේක මටත් විද්‍යුත් තැපෑලෙන් ආපු එකක්)